Geðvonska

Ég hef verið óvenju geðvond upp á síðkastið og látið flest fara í mínar fínt følende nikótínlausu taugar. Dæmi: veðrið, flest fólk sem ég hitti, öll fötin mín, að þurfa alltaf að vera að borða eitthvað og síðast en ekki síst, ég sjálf. Þetta er óskemmtilegur fjandi og gengur vonandi yfir fljótlega.

Ég hef haft mikið að gera og lítið mátt vera að því að lesa, en Sendiherrann hans Braga Ólafssonar er þó ljós í geðvonsku-myrkrinu. Hann skrifar aldeilis stórskemmtilega um fjandann ekki neitt, ég er komin vel aftur fyrir hálfa bók og enn leikur frakkinn stórt hlutverk (sjá næst síðustu færslu). Honum er stolið á veitingahúsi en skáldið gerir sér þá lítið fyrir og stelur öðrum jafn flottum frakka á öðru veitingahúsi. Nú er skáldið sem sagt komið til Litháen þar sem flest fer úrskeiðis sem úrskeiðis getur farið.

Það gefur sögunni aukið gildi fyrir mig að ég bjó á sama hóteli og skáldið er látið búa á þegar ég var í Viliníus seint á síðasta ári. Bragi lýsir herbergjum hótelsins, þjónustu, kaffiteríu og umhverfi þannig að ég anda ofaní hálsmálið á  skáldinu þegar hann situr kyrr en fylgi honum hvert fótmál á rápi hans um kunnuglega borgina. Ég fæ mér í huganum bjór og skot (ekki þó sígarettu, meðvituð ákvörðun ;-) með honum á börunum en verð að ímynda mér hvernig kirsuberjaskotin sem hann virðist svo hrifinn af bragðast, því mér láðist að smakka svoleiðis þegar ég var þarna. Hann er aftur á móti ekki farinn að fá sér neitt Starka (þjóðardrykkur Litháa, minnir dálítið á bensín), en sá drykkur var í boði hjá gestgjöfum mínum frá því snemma á morgnana og þar til á háttatíma á kvöldin. Reynsla mín og fleiri Íslendinga mér nákomnum af þeim drykk er reyndar efni í góða sögu sem kannski verður sögð síðar. Eða ekki ...