Konungsbók Arnaldar

Ég gerði hlé á lestri The Cold Moon til að lesa Konungsbók Arnaldar Indriðasonar. Í stuttu máli sagt þá hætti ég lestrinum eftir 60 blaðsíður. Bókin var svo ömurlega leiðinleg að ég hef sjaldan vitað annað eins. Ég hef lesið helling eftir Arnald og oft dottið í vægt þunglyndi eftir samveruna með Erlendi lögreglufulltrúa og hans fólki en leiðindin hafa aldrei verið slík og þvílík. Svo ég byrja bara aftur á bls. 318 á sögu þeirra Lyncoln Rhyme og Amalíu Sachs. Sjáum svo til.

Sambýlið við EYKT náði nýjum hæðum í dag þegar þeir byrjuðu að sprengja klöppina hér beint fyrir framan húsið mitt. Ég missti næstum fótanna á miðju stofugólfinu þegar sú fyrsta reið af. Allar myndir skakkar á veggjunum og hjartslátturinn var lengi að komast í samt horf.

Ég er búin að ákveða að drepast ekki í þetta sinn þó ég hafi ekki  enn náð sambandi við heimilslækinn og reyna að skrölta í vinnuna á morgun. Ef guð lofar.