Fegurð og dásmlegheit

Í kvöld hefur rignt, langþráður vökvi himinsins hefur virkað eins og ofvirk skúringakona á allt utanhúss og það er dásamlegt.

Vinnuvélamennirnir hættu um fjögur leitið í dag og dásamleg þögnin strýkur manni um vangann.

Útsýnið út um eldhúsgluggann er næstum því fagurt. Laufgað limgerðið og klettaveggurinn kallast á í djúpgrænu, rauðbrúnu og öllum tilbrigðum af glansandi gráu og silfruðu. Vinnuvélarnar sitja prúðar og stilltar langt ofaní holunni með höfuð undir væng, dreymandi um frí til mánudagsmorguns.

Ef ég hefði myndavél við höndina myndi ég sýna ykkur að það útsýni sem fyrr í dag minnti einna hellst á  sprengjugígana í Beirút er núna tilefni þessarar draumhyggju. Það er kannski ágætt að birta ekki myndir af skammvinnum dásemdartímabilum, hver veit hvað ég sé út um téðan eldhúsglugga þegar ég vakna í fyrramálið.

Den tid - den sorg 

Viðbót daginn eftir: Vaknaði við vinnuvélaskark á vanalegum tíma (um áttaleitið). Leit spennt út um eldhúsgluggann og sjá, allt var eins og áður og ekkert eins og í gærkvöldi. Hlýtur að hafa verið blanda af rigningu og skrítinni birtu, en gott er að vita að fegurðin birtist manni stundum þegar og þar sem hennar er síst von.